Aflevering 2

Een lekkere boterham

‘Pfffff, wat een onzin. Ik geloof er niets van!’ Mees is druk bezig een dikke laag chocopasta op zijn boterham te smeren.

‘Dat hoeft ook niet’, reageert Daan. Hij heeft net het spannende verhaal over Warenhuis Vanderveen aan zijn zoons verteld.

‘Het is gewoon een leuk en spannend verhaal. Mijn collega’s en ik hebben veel plezier gehad gisteravond. De gids vertelde ook verhalen over het water in de Gouverneurstuin, een dienstmeisje uit hotel ’t Wapen van Drenthe, een opstand in de kazerne en een moord in het Asserbos. Die opstand en die moord zijn trouwens echt gebeurd.’

Mees luistert maar half. Straks wil juf Geertje weten waar hij zijn spreekbeurt over gaat houden en dat weet hij nog steeds niet. Hij voetbalt veel liever! Stiekem heeft hij een tablet op zijn schoot om wat onderwerpen te googelen, in de hoop dat zijn ouders het niet zien. Aan tafel wordt gegeten, zeggen ze altijd. En eten doe je met bestek, niet met een telefoon, huiswerk of iets anders.

Jammer dat voetballen niet mag. ‘Iedereen wil zijn spreekbeurt over voetballen houden en dat gaat nu eenmaal niet’, zegt juf Geertje. Mees vindt dat hij het dan wel over Ajax mag hebben of desnoods over FC Groningen, maar dat mag ook al niet. Tennis? Of iets heel anders, een dier of zo? Het liefst iets waar hij al veel van weet, zodat hij niet veel tijd nodig heeft om de spreekbeurt voor te bereiden.

Zonder te kijken brengt hij zijn vork naar zijn mond. Als het stukje brood op zijn tong ligt, worden zijn ogen groot. Getsie! Hij spuugt het brood met kracht uit. Zijn broertje Sepp heeft een grote grijns op zijn gezicht en probeert niet hardop te lachen.

‘Mees!’ roept Daan. ‘Wat is dat nou weer voor rare actie!’

Boos kijkt Mees naar zijn broer. ‘Wat gemeen, Sepp. Je hebt pindakaas op mijn brood gesmeerd. Je weet dat ik dat hartstikke vies vind!’

Sepp giechelt. ‘Het was maar een heel klein beetje. Ik heb het met mijn vinger van mijn brood gehaald.’

Mees pakt zijn beker en wil de melk in Sepps gezicht gooien, maar de hand van zijn vader houdt hem tegen.

‘O nee, Mees. Dat gaan we niet doen.’

‘Ja maar, hij smeert pindakaas op mijn brood! Dat vind ik gemeen!’ roept Mees verontwaardigd.

‘Dat is het ook, maar dat betekent nog niet dat jij melk naar Sepp mag gooien’, zegt Daan rustig. ‘Sepp, zeg “sorry” tegen Mees.’

‘Sorry Mees. Ik weet dat je geen pindakaas lust.’

Mees gluurt naar Sepp. Zijn broertje zegt nu wel sorry, maar hij vindt het zo te zien nog steeds een goede grap. Onder tafel probeert Mees hem een schop te geven, maar hij raakt zijn vader.

‘Mees, nu moet je ophouden!’ zegt hij boos. ‘Eet je brood op en zorg dat je op tijd naar school gaat. En ik zie heus wel dat je stiekem iets op de tablet opzoekt. Wat ben je vergeten voor school te doen?’

Mees weet dat hij nu moet oppassen. Straks mag hij vanmiddag niet voetballen! Snel eet hij zijn brood op, drinkt zijn melk en rent naar de badkamer om zijn tanden te poetsen. Met zijn gymtas komt hij de keuken weer in. Daan geeft hem een banaan, twee bekers drinken en een trommeltje met boterhammen. Mees slaakt een zucht van opluchting. Als zijn vader brood voor hem smeert, weet Mees dat hij niet meer boos is.

‘O pap, wat is dat eigenlijk, een bambobox? Dat zei je toch aan het eind van je verhaal? Een kast met aapjes erin? Raar hoor. Of is dat ook nep?’ vraagt hij, terwijl hij alle bakjes en bekers in zijn rugzak propt.

‘Dat weet je toch wel?’ reageert Daan verbaasd. ‘Geen bambobox, maar een bimbobox. Die heb je al vaak genoeg gezien. Hij staat in de buurt van de speelgoedafdeling, op de eerste verdieping. Je kunt er geld ingooien en dan gaat het aapjesorkest spelen. Niet echt natuurlijk, maar er komt muziek uit en de aapjes bewegen.’

‘O. Dat klinkt een beetje kinderachtig’, vindt Mees.

‘Ongeveer zeven jaar geleden is de bimbobox gestolen’, vertelt Daan. ‘En hij is jammer genoeg niet teruggevonden. Er liep zomaar iemand mee weg, alsof hij hem moest repareren. Niemand had door dat het niet klopte.’

Mees schiet in de lach. ‘Dat vind ik best slim. En ook wel een beetje brutaal.’

Daan zucht. ‘Ja, ja. Maar het was wel een dief en stelen kan natuurlijk niet. En dat ding was best veel geld waard. Misschien wel tienduizend euro! Ze worden niet meer gemaakt en de bimbobox van Vanderveen was nog ouder dan ik.’

‘Maar pap, je zegt net dat die bimbobambobiebobox bij de speelgoedwinkel staat. Hoe kan dat nou als hij is gestolen?’ vraagt Mees.

‘Er is een nieuwe gekomen. Die is gemaakt door een man uit Haarlem, die dol is op bimboboxen. Hij bouwt nieuwe. Eigenlijk is dat geen echte bimbobox en het mag ook niet zo heten. Ga maar eens kijken, er staat ‘bombi-box’ op. Maar iedereen noemt ‘m ook gewoon bimbobox. Hij is heel mooi hoor, maar de mensen van Warenhuis Vanderveen hopen nog steeds dat de oude gevonden wordt.’

Er wordt op het raam geklopt. Daar staat buurmeisje Jeslynn.

‘Kom je Mees?’ roept ze heel hard. Snel rent Mees naar de gang. Hij trekt zijn jas aan, rent terug naar de keuken en zwaait de beide tassen op zijn rug.

‘Dag pap, ik ga!’ Daan kijkt hem lachend na. Mees zwaait en weg is hij. Jeslynn staat te springen voor het huis. Met een harde knal valt de voordeur dicht.

Het verhaal gaat verder onder de afbeelding

V

‘Hee Jeslynn, heb je wel eens van de bambibox gehoord?’ roept Mees. ‘Niet zo snel Jeslynn, ik kan je niet bijhouden!’ Hij worstelt met de beide rugtassen, die om de beurt tegen zijn benen bonken.

Jeslynn lacht, maar staat wel stil. ‘Slap jongetje!!!!! Jij kunt veel harder rennen dan ik, dus niet zeuren. Wat is dat, een bambibox? Heeft dat iets met hertjes te maken?’

Nu is het Mees’ beurt om te lachen. ‘Nee joh, áápjes!’

Jeslynn kijkt verbaasd. ‘Wat heeft Bambi nu met aapjes te maken?’

Mees denkt na. ‘Misschien was het geen bambibox. Maar een bombabox. Of een bamboebox. Ik weet het niet meer. Het is een apparaat met aapjes, en die gaan dansen en muziek maken als je er geld ingooit. Dat ding staat in Vanderveen, je weet wel, die grote winkel in de stad.’

‘Maar ze verkopen daar toch geen aapjes?’ Jeslynn is nog steeds verbaasd.

Mees zucht. ‘Geen échte aapjes… We kunnen morgen wel even gaan kijken. Dan is het zaterdag, maar mijn vader moet naar de winkel toe, iets met een jongen of meisje van zijn school die nu bij Vanderveen werkt. Ga je mee?’

‘Misschien’, antwoordt Jeslynn. ‘Ik ren nu naar school, want de bel gaat zo en ik moet nog veel verder dan jij. Weet je al waar je je spreekbeurt over gaat houden?’

Mees zucht. ‘Nee. Stomme spreekbeurt.’

‘Doe het dan maar over aapjes in een box en Warenhuis Vanderveen!’ Lachend rent Jeslynn weg. Mees steekt zijn tong uit. ‘Pfff, over áápjes? En zo’n winkel? Echt niet….’