Aflevering 3

Vier aapjes en een panda

‘En, waar ga je je spreekbeurt over houden?’ vraagt Jeslynn een dag later.

Mees haalt zijn schouders op. ‘Ik heb geen flauw idee.’

‘Maar je moest het gisteren toch tegen je juf zeggen?’ dringt Jeslynn aan.

‘Jaha, niet alleen ik. Nog een heleboel andere kinderen. Eén meisje gaat het over paarden doen, dat vind jij vast wel leuk.’

‘Ik zit toch niet bij jou in de klas? Ik zit zelfs op een andere school, dus daar heb ik helemaal niets aan. Kun jij het dan niet over honden doen? Mag je George van mijn opa en oma wel lenen.’

‘Nou, daar vind ik ook niets aan. We mogen dit weekend nog nadenken en maandag moeten we het zeggen. Anders verzint juf een onderwerp voor ons. Brrrr, dan moet ik het misschien wel over iets heel geks of doms doen.’ Mees trekt een vies gezicht.

Ze fietsen met Daan naar de stad, want Mees wil de bimbobambibiebobox bekijken. En misschien krijgt hij zijn vader dan zo gek om ook even naar de sportafdeling te gaan, want zijn voetbalschoenen zijn echt versleten. Mees draait zich half om op zijn fiets.

‘Zeg pap, wat moet jij ook alweer in de winkel doen? En waarom moet dat op zaterdag?’ vraagt hij aan Daan.

‘Voor je kijken!’ roept Daan. Te laat, Mees rijdt al in de berm en is bijna bij het water. Nog net op tijd springt hij van zijn fiets af. Jeslynn hangt lachend over haar stuur, maar Mees’ benen bibberen van de schrik.

‘Kom op jongen’, bromt Daan. ‘Je kunt zwemmen, dus er was heus niets ergs gebeurd. Je was alleen een beetje nat geworden. Hup, op je fiets en doorrijden. Maar niet meer achterstevoren!’

Niet veel later staat Daan met glimmende ogen op de sportafdeling in Warenhuis Vanderveen. Een wand vol voetbalschoenen! En rekken vol gave sportkleding.

‘Pahap…’, begint hij voorzichtig. Maar Daan schudt zijn hoofd.

‘Nu niet, Mees. Ik moet eerst even aan het werk. Ik ga nu naar de dierenafdeling hiernaast, om met meneer Rienus Vanderveen te praten over onze stagiairs.’

‘Meneer Vanderveen?’ roept Jeslynn. ‘Dat is ook toevallig! Hij heet net zo als de winkel.’

Daan lacht. ‘Dat is helemaal niet toevallig, want de winkel is van zijn familie. Er werken hier nog veel meer mensen die Vanderveen heten en ook de directeur is een meneer Vanderveen.’

‘Dat lijkt me lastig’, vindt Jeslynn. ‘Dan heb je iemand nodig en roep je hard “Hee Vanderveen” en dan reageren er heel veel mensen. Maar het lijkt me wel gaaf om stage te lopen in zo’n grote winkel. Helemaal als het bij de dierenafdeling mag.’

Mees vindt de voetbalschoenen veel interessanter, maar kijkt toch even naar zijn vader. ‘Wat doen stagiairs dan, pap?’

‘Ze werken een paar dagen per week in de winkel en leren dan hoe dat allemaal moet. De andere dagen in de week komen ze bij ons naar school en krijgen ze les over allerlei dingen die met winkels te maken hebben. Met een moeilijk woord heet dat “detailhandel”. Het is natuurlijk veel meer dan alleen dingen aan klanten verkopen. Je moet ook zelf dingen inkopen, je voorraad bijhouden, reclame maken, goed kunnen rekenen, omgaan met klanten en …’

Mees is al weggelopen. Het zal allemaal wel, hij zit nog maar in groep 5 van de basisschool en mag nog niet eens een bijbaantje. Jeslynn zit al in groep 8, die vindt dat allemaal veel leuker.

‘Wel op de sportafdeling blijven, Mees. Anders kan ik jullie straks niet meer vinden!’ roept Daan hem na. Mees zwaait en trekt Jeslynn mee. Maar Jeslynn is de sportafdeling al gauw zat. Haar favoriete sport is paardrijden, maar daarvoor kun je niet in deze winkel terecht.

‘Mees, kunnen we die bambibox opzoeken? Die wil ik nu wel eens zien.’ Mees knikt. Dat wil hij ook, want eigenlijk zijn ze daarvoor met zijn vader meegegaan.

‘Maar die staat vast niet op de sportafdeling en we moeten hier blijven van mijn vader’, mompelt hij nog. Jeslynn is al naar de roltrap gelopen en kijkt om zich heen.

‘Daar is de speelgoedwinkel Mees, daar staat hij toch vlakbij?’ Ze loopt om de roltrap heen richting de kassa van de speelgoedafdeling. Waar is dat ding nou? Als ze een rondje draait, ziet ze hem opeens staan bij een trappetje naar een iets hogere verdieping.

‘Daar Mees, dat is ‘m vast!’ Ze rennen erheen.

Tekst gaat verder onder de foto

V

‘Ja hoor, hier staat het: bombi-box’, constateert Mees. ‘Hij is veel kleiner dan ik dacht. En er zitten maar vier aapjes in.’

‘En een panda!’ ziet Jeslynn. ‘Dat is geen aap. Waarom zit er een panda in?’

‘Omdat het geld uit deze bimbobox naar het Wereldnatuurfonds gaat. En een pandabeer is het kenmerk van het Wereldnatuurfonds.’

Jeslynn en Mees kijken elkaar verbaasd aan. Kan een bimbobox ook práten? Dan zien ze achter het apparaat een man zitten. Hij schroeft net de achterkant weer vast. Naast hem staat een bakje met geld. Hij lacht als hij ziet hoe verbaasd de kinderen kijken.

‘Ja meneer, mevrouw. Je kunt geld in de bimbobox gooien en dan gaat het aapjesorkest spelen. Af en toe moeten we dat geld er natuurlijk uithalen. En er rammelde iets, maar nu niet meer. Ik heb het gerepareerd.’ De man geeft een zacht klopje op de ruit.

‘Willen jullie ze zien spelen?’

Mees en Jeslynn knikken. De man pakt een muntje uit het bakje en gooit het in de bimbobox. Meteen klinkt er muziek en gaan de aapjes fanatiek trommelen. Mees twijfelt een beetje. Vindt hij dit nou leuk of is het kinderachtig? Jeslynn grijnst.

‘Dus u gaat de bambibox niet stelen?’ vraagt ze brutaal.

‘Nee dame, ik wérk hier. Meestal op de dierenafdeling, maar ik doe ook allerlei klusjes. In zo’n grote winkel moet altijd veel gebeuren.’

‘Mijn vader is nu voor zijn werk op de dierenafdeling’, vertelt Mees. ‘Moet u ook met mijn vader praten?’

‘O, ben jij de zoon van meneer Oolders?’ Mees knikt.

‘Dan moet ik er inderdaad naartoe. Ik ben hier stagiair en ik hoop natuurlijk wel dat ik een voldoende krijg van meneer Rienus en meneer Oolders. School vind ik niets aan, maar

hier in de winkel werken vind ik wél geweldig. Kijk, nog een muntje. Kunnen jullie de aapjes nog een keer laten dansen. Ga ik er gauw vandoor.’